Wojciech Tylbor-Kubrakiewicz

Urodzony w 1974 roku w Warszawie. W latach 1996–2001 studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom w roku 2001 w pracowni prof. Mariana Czapli. Aneks z grafiki warsztatowej pod kierunkiem prof. Rafała Strenta. Od 2001 roku zatrudniony na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie. W 2010 roku uzyskał tytuł doktora. W latach 2016–2018 zatrudniony jako Visiting Professor w School of Art, Architecture and Design na Indiana University w Bloomington, USA. W 2019 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego. Profesor ASP.
Jest autorem dwudziestu trzech wystaw indywidualnych w kraju i za granicą oraz uczestnikiem ponad stu wystaw zbiorowych. W 2019 roku zdobył Pierwszą Nagrodę na XII Quadriennale Polskiego Drzeworytu i Linorytu w Olsztynie. W 2018 roku otrzymał Merit Prize na 18th International Print Biennial Exhibit w Tajwanie. W roku 2017 nagrodzony wyróżnieniem na The
6th NBC Meshtech Tokyo International Screen Print Biennial w Japonii. W tym samym roku otrzymał też Nagrodę Specjalną na 16th Lessedra World Art Print Annual — Mini Print. W 2015 roku zdobył Grand Prix na 6th Splitgraphic International Graphic Art Biennial in Croatia. W 2012 roku otrzymał wyróżnienie na XII Konkursie Graficznym im. Józefa Gielniaka w Jeleniej Górze. W roku 2009 otrzymał stypendium Fundacji Stypendia i Nagrody im. Tadeusza Kulisiewicza w Warszawie. W roku 2008 zdobył Museums and Collections Services
Acquisition Award podczas konkursu Edmonton Print International w Edmonton, w Kanadzie. Kilkakrotnie laureat konkursu „Grafika Warszawska”. Jego prace znajdują się między innymi w zbiorach Uniwersytetu Alberty w Edmonton, Międzynarodowego Biennale Grafiki Guanlan, Narodowego Muzeum Sztuki na Tajwanie oraz Stowarzyszenia Międzynarodowego Triennale Grafiki w Krakowie.

Projekt prezentacji w przestrzeni Galerii A19 Marymont jest kompozycją zbudowaną z kilku sąsiadujących ze sobą obrazów o różnych proporcjach. Odmienna jest ich kolorystyka — od czerni i bieli po kilka kolorów — są tu czarne rastry liniowe sprawiające wrażenie skali szarości, rastry w dwóch kolorach, które krzyżując się tworzą wrażenie obrazu monochromatycznego, gradienty i płaskie plamy koloru w różnych odcieniach zieleni. Podkreślony horyzontalnymi liniami statyczny charakter jednej części kontrastuje z sąsiadującym rozedrganym obrazem zbudowanym z pionowych kresek. Elementem wspólnym dla wszystkich jest krajobraz, który każda z części przedstawia. Las, ogród, polana na której po krótkiej chwili można rozpoznać zwierzęta, także krajobraz ukazany w umowny sposób — rysunek geologiczny prezentujący pofalowane warstwy skalne. Jest wreszcie fragment domu wyłaniający się z poziomych i ukośnych rastrów. Różna skala — od niemal mikro, po makro, w przypadku przekroju geologicznego — może sprawić wrażenie trójwymiarowości i nachodzenia na siebie części kompozycji. Nie ma tu narracji liniowej, a czas płynie niezależnie na każdym z obrazów.

Celem takiej rozbudowanej kompozycji było pokazanie, jak różne światy — te wynikające z naszych przemyśleń i marzeń oraz te oparte na wiedzy naukowej — przenikają się. Przyroda oraz środowisko człowieka są ze sobą nierozerwalnie złączone i stanowią kapitał zrównoważonego rozwoju. Dziedzictwo kulturalne materialne i niematerialne, w duchu konwencji UNESCO z 2003 roku w sprawie ochrony kulturowego dziedzictwa niematerialnego, tworzy w powiązaniu z środowiskiem przyrodniczym nieodłączny element środowiska człowieka.
Rozumiane komplementarnie środowisko powinno podlegać ochronie jako warunek zrównoważonego rozwoju z myślą o przyszłych pokoleniach*. Kluczem do zrozumienia wagi tego problemu jest uzmysłowienie sobie miejsca przyrody w życiu człowieka, którego habitatem jest w głównej mierze metropolia.

Przedstawiony projekt nie jest manifestem na rzecz potrzeby wprowadzenia doktryny zrównoważonego rozwoju, ani próbą pokazania zagrożeń wynikających z kontynuowania „żelaznej reguły ekonomii”. Skala kompozycji, możliwość znalezienia się niemal w obrazie budzi nadzieję na wywołanie refleksji u widza.

* Kultura a zrównoważony rozwój. Środowisko, Ład przestrzenny, dziedzictwo w Świetle dokumentów UNESCO i innych organizacji międzynarodowych, pod redakcją naukową prof. dr. hab. Ryszarda Janikowskiego, prof. dr. hab. Kazimierza Krzysztofka. Warszawa 2009, Polski Komited do spraw UNESCO